Je hebt mensen die zonder enige moeite in een maatje 34 kunnen, maar daar behoor ik niet toe. Mio is het type die al groeit van een foto van een goed bord pasta of het uitspreken van de naam Nutella. In mijn leven schommel ik best wel met mijn gewicht. Van erg laag naar erg hoog. Toch was de eerste zo dat ik dat graag verbloemde, want je zag mijn botten namelijk goed. Dat ik een mooie binnenkant heb is tot daar aan toe, maar ik vond niet dat je door me heen hoefde te zien. Ik kwam aan en goed ook. Op mijn max zal ik tegen de 90 kg hebben aangezeten. Ja, je houdt van eten of niet en ik dus wel.
De keer dat ik tegen de 90 kg was ben ik gewoon op een dag een beetje op gaan letten, niet extreem lijnen, gewoon er om denken wat ik at en dronk en ik ging weer sporten. Ietwat te fanatiek, dat wel. Dat was dus ook niet heel erg goed. Toch kwam ik later weer gewoon aan. Nu maakte het me niet veel uit wat anderen van me vonden. Al kreeg ik van mensen die dichtbij me stonden wel nare opmerkingen. Lijnen, nee, dat deed ik niet, niet op commando. Wat ik wel deed, de personen van de nare opmerkingen konden me schijnbaar niet zo accepteren als ik was, dus daar kwam ik minder. En ik ging eens heel bewust lijnen, aan de hand van de Sonja Bakker-boeken en me voor 95% aan de dagschema’s houden en door weer te sporten, nu met de wii. Sportscholen zijn namelijk niet heel erg mijn ding. Ik bleef goed op gewicht, maar sinds een half jaar kies ik toch weer voor het lekkers en dat hielp dus niet zo. Natuurlijk geef ik Mike de schuld, hij kookt wel errug lekker!! Dat is waar, dat is echt zo! Nog veel eerlijker is gewoon om ronduit te zeggen dat ik geen maat weet te houden qua eten. ‘Wil je nog een beetje?’ en ik zeg dus zelf ‘Ja!’
Maar nu was ik toch weer niet helemaal tevreden met mijn gewicht. Om te gaan lijnen, ik zou wel, maar deed het niet. En zo zat ik onlangs te praten met mijn goede vriendin Jax. We kennen elkaar van school, dus al zeker een jaar of 25. Jax kampt met extreem overgewicht en is druk bezig voor haar gezondheid te vechten. Op school kampte ze al met overgewicht waar anderen wel vaak ‘een mening over hadden’ om het maar netjes te zeggen. Eén daarvan was een naaste van me, mijn broer. Ze had eerst bij hem in de klas gezeten, maar kwam later bij mij in de klas. Ze heeft me wel verteld dat ze daar niet naar uit had gekeken, als ik toch eens net als hem zou zijn. Het tegendeel bleek, Jax en ik lijken namelijk verdomd veel op elkaar in karakter en wij hadden dan ook een goede klik. Belangrijker nog in deze, beide kijken we liever naar de binnenkant (en dan qua karakter, niet qua botten) van een persoon dan naar de buitenkant.
Ons gesprek ging over het gewicht. Opeens werd het me toch wel erg duidelijk, ik ben altijd af gaan vallen om aan het plaatje te voldoen van mijn naaste omgeving! Nu kan ik het toegeven, toen niet. Het inzicht kwam er dus aan. Ik wil genieten van het eten! Zoals ik nu ben vind ik eigenlijk ook mooier, volle B’s: Boezem & Bips! Later op de middag kwam ik nog een foto tegen van een plus-size model, en ook dat vond ik er beter uitzien dan wanneer ik de ribben kan tellen. Vanmorgen begon ik er over naar Mike, maar opperde nog dat ik nu wel sneller buiten adem was en dat een nadeel vond. Mike antwoordde fijntjes: ‘Dat ligt aan je conditie!’ Kortom: weg dieet en welkom (niet heel erg van harte, dat dan weer niet) sporten! Mijn conditie heeft verbetering nodig, mijn figuur niet! Het is goed zo, ik ben tevreden. Inmiddels is dat inzicht dus compleet.
Nu moest ik vandaag even de stad in en bedacht dat ik mijn inzicht best mocht vieren. Ik moest even omlopen, maar dat was voor mijn conditie dan wel weer en goede. Op de onderstaande foto zie je hoe ik dat gevierd heb.
Het bericht Liever rond dan hoekig verscheen eerst op dyezzie.nl.