Als baby was ik een huilbaby en dreef mijn moeder daarmee tot wanhoop. Het was mijn Beppe die mijn moeder de tip gaf dat ik meer flessenvoeding nodig had dan wat het consultatiebureau had voorgeschreven. Mijn grootmoeder maakte nog een flesje klaar en mijn moeder zou dan kunnen kijken hoeveel ik wenste. Dat tweede flesje ging ook leeg en mijn moeder paste de hoeveel aan, waarmee huilen over was. Op zeer jeugdige leeftijd noemde mijn familie me daarom al “Wop, de grote eter”. In deze heb ik het niet over snoep, koekjes of chocolade oid, maar echt om de warme maaltijd. Mijn voorkeuren gaan echter niet uit naar de aardappelen, groente en het vlees. Nee, mijn voorkeuren zijn de Italiaanse, Bulgaarse/Turkse, Mexicaanse, Indiaase en Japanse keukens!
Ja, ik kan echt veel eten als het me goed smaakt. Ooit was ik gaan eten met Melle ergens in Leeuwarden. Wat het was weet ik niet meer, maar toen het hoofdgerecht kwam vond ik de hoeveelheid best groot. Uiteraard at ik mijn bord keurig leeg. De ober kwam de lege borden weghalen en zei tegen Melle: ‘Heb je haar geholpen?’ Melle keek hem verbaasd aan en schudde zijn hoofd. De ober keek me met grote ogen aan en zei nog verbaasder: ‘Mijn complimenten! Het lukt niet veel mensen dit gerecht helemaal op te eten en je bent zeker de eerste vrouw die het is gelukt!’ Ja, ik vond het zelf wel een beetje een gek compliment. Toch wist ik het in Rome nog bonter te maken. We waren daar op een terras bij een restaurantje gaan zitten en voor een pastaliefhebster als ik besloot ik om voor de penne te gaan. Dit was practisch gezien de beste oplossing, omdat ik vond dat ik in Rome de spaghetti met alleen mijn vork hoorde te eten. Daar lag op dat moment nog niet echt een talent van me. Uiteindelijk heb ik dat wel van Angelo geleerd, en netjes ook! Ja, als ik het nu op heb is mijn geizcht nog schoon, terwijl het vroeger leek of dat ik zo uit een oorlogsgebied was komen lopen. Goed, daar in Rome zat ik dus veilig aan de penne, en lekker dat ik het vond! Op het moment dat de serveerster kwam en vroeg of het gesmaakt had zei ik dat ik best nog een bord leeg kon. Ze was verbaasd, maar het was zeker mogelijk. Ook het tweede bord at ik schoon leeg. Ze kwam weer en vroeg mijn toenmalige tafelgenoot of hij nog iets na wilde. Dat wilde hij wel en dacht mij jaloers te maken toen hij om de tiramisu vroeg. Ho even, daar had ik ook nog zin in! Dus ook die at ik lekker op. Volgens de serveerster zou ik nu wel vol zitten, maar ik lustte eigenlijk… Dus stond er vlot een tweede. De serveerster vond het geweldig, maar ook de kok die naar buiten kwam om te zien wat voor monster er wel niet op zijn terras moest zitten. We bleven nog wat drinken en na een uurtje vroeg de serveerster al lachend of ik al weer honger had. Intussen had de kok ook kleine hapjes gemaakt en kreeg ik werkelijk de lekkerste dingen te proeven! Ja ik had daar heus vrienden gemaakt!
Behalve echter dat ik lekker kan eten is er nog iets wat opvalt in mijn eetgewoonten. Ik eet namelijk pittig. En dan niet zo maar pittig, nee vlammend-pittig! Met mijn vader deed ik graag wedstrijden hierin, ons motto: “Hoe Heter Hoe Beter!” We maakten met de regelmaat iets voor elkaar klaar aan sausjes of iets dergelijks, en vertelden elkaar dan eerst niet hoe pittig het kon zijn. Nee, wij sadisten onder elkaar vonden het erg vermakelijk om er naar te kijken hoe de ander zijn bek brandde. Toch heb ik hem een keer gematst. Hij moest en zou een potje hebben van mijn eigengemaakte sambal. Drie keer heb ik hem verteld dat ik geen Spaanse pepers had gebruikt, maar alleen en dus uitsluitend Madame Jeanettes. Mijn waarschuwing, dat als hij zo uit ademen de kaarsjes meteen allemaal aan zouden zijn, hielp ook niet. Hij maakte het potje open, pakte een dessertlepel en nam een volle hap… Daarna heeft ie rondjes gerend op zoek naar de koelkast voor de melk. Natuurlijk, vermakelijk was dit zeker wel om nar te kijken!
Nu schreef ik in het begin wel dat ik niet zo veel heb met snoep, koekjes en chocola. Daar moet ik toch nog even op terug komen. Het gaat namelijk om de chocola. Iedereen die me langer kent weet van mijn Nutella-liefde. Niet op of in iets, maar puur uit de pot! De vinger erin en gaan! En uiteraard…. veel ook!! Er is 1 ding waarmee ik de Nutella op wil pimpen, namelijk met pepers. Dat is echt een gouden combinatie, spicy chocolade! En dat laatste is ook nog eens lekker als gezichtsmasker ook!
Het bericht Foodlover verscheen eerst op dyezzie.nl.